کلاغهای ایرانی

نمیدونم شما هم مثل من از این تلویزیونای لس آنجلسی متنفرید یا نه؟ اما من که به جز برخی از آهنگهاش، برای یه لحظه هم حاضر به شنیدن مزخرفات اونا نیستم.همه اش هم ترسم از اینه که خودمم که اومدم اینجا مثل اونا بشم...حال به هم زن...کسانی که معلوم نیست بالاخره کجایین...کسانی که سعی کردن راه رفتن کبکو یاد بگیرن، راه رفتن خودشونم یادشون رفته. متنفرم از ایرانی هایی که با بچه اشون به زور انگلیسی حرف میزنن و حاضر نیستن بچه چهار کلمه فارسی یاد بگیره! مامانم میگه:« فکر کنم اونا انگلیسی حرف میزنن تا از بچه اشون زبان یاد بگیرن!!» نمیدونم اونا ارتباطشون با بچه چه جوریه ولی من که یه عالمه حرف برای فسقلی دارم که فقط و فقط به زبون مادریم میتونم اونا رو بگم. اینجا خیلی آدما اونجورین که گفتم.حتی بعضیاشون دیگه نمیدونن تو ایران چه خبره. فقط حرف میزنن اونم از روی معده شون!! من هنوز صبح که بلند میشم اگه نرم اخبار ایرانو نخونم روزم شروع نمیشه. اگه یه خبری اونجا باشه آب خوش از گلوم پایین نمیره...نه ...نه ...من همینجوری که هستمو بیشتر دوست دارم و اونقدر هم تعصب دارم (نه به ایرانی بودن بلکه به شعور داشتن) که حتی حاضر نیستم با این ایرانیای جلفی که وصفشون کردم همکلام بشم.به قول دوستی اگه آدم یه صبح تا شبم باهاشون حرف بزنه ، دو زار گیرش نمیاد!!ا

حرف اصلی من اینه که شما باید قوانین و رسوم جایی که هستید رو رعایت کنید و خودتونو تطبیق بدید اما اگه وجودتون از یه جای دیگه است ، رگ و ریشه اتون جای دیگه شکل گرفته و خاطراتتون مال اونجاست تظاهر به این که خیلی خارجی شدید، دقیقا شما رو به شکل کلاغهایی که گفتم درمیاره!!ا

.

پ.ن بی ربط: زندگی مانند پیانو است.دکمه های سیاه برای غمها و دکمه های سفید برای شادیها. یک آهنگ زیبا تنها از ترکیب دکمه های سفید و سیاه به وجود می آید