معلول

اینجا چیزی که زیاد میبینی ،آدمای معلول یا مسن به همراه صندلی چرخداره که همه امکانات براشون فراهمه.همه جا بهترین جای پارک ماشین مال اوناست. در همه اماکن امکانات ویژه ای براشون تهیه و تدارک شده ،طوری که کاری نیست که تو این مملکت یه آدم معلول بخواد بکنه و نتونه انجام بده. توی ایران اگه این آدم بخواد یه کار معمولی هم بکنه، نیاز به کمک بقیه داره و این به خاطر عدم تخصیص امکانات برای اینجور افراد است.اینه که معلولان در ایران ترجیح میدن اصلا از خونه بیرون نیان و برای همین خیلی خیلی کمتر از اینجا در کوچه و خیابون دیده میشن. خلاصه این قضیه به چشم فسقلی ما هم اومده و متوجه این آدما شده. دیروز وقتی از مهد کودک اومد، برای اینکه زمین خورده بود و پاهاش زخمی شده بود ، نشسته بر رو صندلی کامپیوترش توی خونه اینور اونور میرفت و حاضر نبود از روی اون بلند شه. وقتی تصمیم گرفتیم بیرون بریم، به من گفت: «مامان ... منو با این صندلی ببر بیرون! آخه پام درد میکنه! » حالا هر چی من توضیح میدم این از اون جورصندلیا نیست، صندلی کامپیوتره ،مگه به خرجش میرفت. دوباره با حالت اعتراض گفت:« پام که درد میکنه،این صندلیم که چرخ داره، منم که راحتم، اون فروشگاهه هم که پل داره و میتونم بیام توش ... مامان تو خیـــــلی بدی!»!ا

.

پ.ن: هیچکس نمیتونه به دلش یاد بده که نشکنه... ولی حداقل میتونه یاد بگیره که وقتی دلش شکست ،لبه تیزش دست اونی رو که شکستتش ،نبره!ا