سینما

و اما براتون بگم از یکشنبه که رفته بودیم فیلم سه بعدی سوپرمن. قبل از این هم چند تا فیلم سه بعدی رفته بودیم و سراسر فیلم از عینکهای مخصوص استفاده میکردیم. ایندفه هم به محض اینکه نشستیم هر پنج تامون عینکامونو زدیم. حتما دیدید دیگه ،وقتی فیلمو سه بعدی میبینیم ،انگار همه چی میاد تو صورت آدم. خلاصه.. فیلم شروع شد .همون اوایلش بود که فسقلی دستاشو آورد جلو صورتش و بلند گفت:«این سنگه که میادو میخوام بگیرم!» اما راستش من هر چی نگاه میکردم حس سه بعدی نداشتم! چیزی هم نگفتم. فکر کردم شاید من احساسم کار نمیکنه! تقریبا بیست دقیقه از فیلم گذشته بود که به اطرافم نگاه کردم و دیدم ...ای بابا ...این آقا که عینک نزده... این یکی هم نزده... و بعد به کل سالن نگاه کردم و دیدم انگار هیـشکی نزده! فقط ما پنج تا هم ولایتی(!) عینک زدیم. تو نگو فقط یه جاهایی از فیلم که آرم عینک داره ما باید عینک بزنیم! به دوستم و آقای همسر که موضوع رو اطلاع دادم ،سریع عینکها شونو برداشتن و زدند زیر خنده. ما، مخصوصا وقتی یاد حرف چند دقیقه پیش فسقلی افتادیم ، دیگه از خنده اشکمون سرازیر شده بود. آخه بچه هم انقدر خالی بند میشه؟! وقتی از سینما اومدیم بیرون، راجع به این موضوع میگفتیم و میخندیدیم. آقای همسر اول یه کم به ما گوش کرد و بعد با لحن بی تفاوتی گفت:«البته من از اول فهمیده بودما، ولی خب حال نداشتم عینکمو بردارم!»!! این دفه دیگه ما از شدت خنده نمیدونستیم چی کار کنیم! البته خودشم خنده اش گرفته بودا ! اما هی منکر اشتباهش میشد و ما هی میخندیدیم!! این آقایون کم نمیارن که...مخصوصا وقتی اشتباه میکنن! البته ببخشیدا ! ولی این مورد یه استثنا هم نداره!!ا