شام شاعرانه

نمیدونم تا حالا با یه پسر شیطون شـش ساله رفتین به یه رستوران مکش مرگ ما یا نه ، اما من این تجربه رو داشتم که میخوام جهت عبرت سایرین بیانش کنم : از در وارد شدیم و با سر و صدای فراوان نشستیـم ، گارسون با عزت و احترام اومد و سه تا گیلاس جلوی من و فسقلی و دوستم گذاشت.بیچاره هنوز آخری رو روی میزنذاشته بود که فسقلی گیلاسو بلند کرد و توشـو نگاه کرد (انگار از بیرون پیدا نبود!) و چون دید خالیه با شدت اونو گذاشت رو میز و فریاد زد «من نوشابه میخوام ..» وقتی دستشو ول کرد،گیلاس بیچاره که از کمر شکسته بود رو میز ولو شد! گارسون برای اینکه ناراحت نشیم، زود جمع و جورش کرد . من ازش خواستم که ما رو ببخشه(!) و به جای این گیلاسای یک لایی یک لیوان قرص و محکم بیاره که البته تو این رستورانا نایابه.بنابراین تا غذامون تموم شد ،هر دفه که فسقلی گیـلاسو به طرف دهنـش میبرد که نوشابه بخوره ،من و دوستم نیـم خیز میشدیم..تصورشو بکنید.. و هر بار من مجبور بودم دست فسقلی رو بگیرم و تاکید کنم:«مامان ..یـواششششش» خلاصه این از این. حالا تصور کنید جفتهایی که اونجا اومده بودن تا یه شب عاشقانه رو طی کنن و در این بین فریادهای فسقلی که هر لحظه درباره یه چیزی اظهار نظر میکرد اونا رو از حال خودشون بیرون میاورد! حالا بگم از شـمع رو میز که احتمالا در فاصله ای که ما اونجا بودیم ، فسقلی صد بار اونو فوت کرد و گارسونه هم صد بار اونو روشن کرد..حالا جالب اینه که نه فسقلی از رو میرفت نه گارسونه.... میبینید چه شام شاعرانه ای صرف کردیم!!ا