با تجربه

هر جای زندگیم که بودم فکر میکردم با داستانی که زندگی من داشته دیگه هیچی نیست که من تجربه نکرده باشم. اما این روزا یه اتفاق هایی بهم گفت که اصلا هم اینطور نیست و هنوز خیلی راه هست که باید برم و یاد بگیرم. خیلی چیزا و خیلی حس ها رو باید هنوز تجربه کنم

تمام زندگیم راه دلم رو رفتم و هیچ هم پشیمون نیستم از این کار...حتی یه لحظه! الانم همین تصمیمو خیلی قاطع تر دارم و اصلا هم خیال ندارم عاقل بشم یا ادای آدمایی رو در بیارم که خیلی عاقلن! به نظرم اونا زندگیشونو باختن. یه جرعه عقل برای هر کاری کافیه, بیشتر از اون زیادیه و تازه مهمتر از اون, آدم باید با زندگیش حال کنه دیگه مگه نه؟